Een intiem gesprek onder een piepklein pluutje en zo

Het was na de enorme stortbui gisterochtend lekker opgefrist, en die trof ik nét tijdens het boodschappen doen.  maar ik niet alleen, zodat het een heen en weer rennen van mensen was die van alles boven hun hoofd hielden om het vege lijf en hoofd ietwat droog te kunnen houden, zelfs sommigen met complete plasticzakken over hun hoofd getrokken.
Kwam ik óók nog iemand tegen tijdens het rennen naar de auto die ik allang niet meer gezien en gesproken had. Wij bleven allebei ietwat weifelend staan, dóórlopen en snel de auto in schieten óf het onweer en de stortregen trotseren en blijven staan. 
We kozen voor het laatste, ik bood hem vriendelijk de helft van mijn ultra kleine pluutje aan zodat we zo wel érg intiem in gesprek raakten. Er bleek echter een gat in de plu aan zijn kant te zitten zodat hij niet erg droog bleef, en snel weer "afdroop" naar zijn auto.

Was gister een héérlijke avond, waarbij de eerste drie gerechten nog met bewondering werden bekeken, en het hoofdgerecht vrijwel in het donker (het schijnsel van de aangestoken kaarsen gaven slechts een wazig beeld) zodat de gasten hierbij "blindelings" op mij moesten vertrouwen.
Vanuit het niets stortte er ineens een enorme plensbui naar beneden, zodat we de stoelkussens, ons eten en I-Phones moesten redden van een drijfpartij.

Het dessert was een complete mislukking, en was getransformeerd tot een peuter liga hapje. De aardbeien met cantucci koekjes met lemoncurd had ik uren van te voren al door elkaar geschept om de smaken te laten intrekken. Dit had ik natuurlijk vlak voor het nuttigen ervan moeten mengen, ben ook niet zo'n ster in desserts, eet ze eigenlijk ook nooit. Waarschijnlijk heb ik daarom een slechte karma wat desserts betreft,