Kramperen

Kamperen, het was me altijd wat. Toen ik mijn man net leerde kennen was hij verzot op kamperen, het liefst zo primitief mogelijk met 2 sinaasappelkistjes om op te zitten,een gammel inklaptafeltje en een petroleumstelletje met een paar krakkemikkige aluminium pannetjes en een fluitketel. Een paar cryptogram-puzzelboekjes mee voor  (leed)vermaak, en de man was tevreden. En natuurlijk ook het meest minimale aan kleding mee want dat was alleen maar ballast. Per slot van rekening wilde hij het liefst om de paar dagen weer opbreken en ergens anders de tent weer opzetten.

Ik werd er helemaal chagrijnig van om die tentstokken iedere keer weer in bedwang te moeten houden (en ik deed het nóóit goed) en dan hij die haringen dan weer kromslaan in de te harde grond grrrr. Toen we in Engeland kampeerden was het er voortdurend kkkoud en nat, en hebben we zelfs op een camping gestaan met maar één tent (wij dus)  met 10 meter achter ons een spoorlijn waar ieder uur, óók s'nachts, een trein langs kwam denderen. En héél ver weg een primitief douchegebouw met alleen koud stromend water. En het weer zat ook nooit eens mee in Engeland, maar manlief keek iedere ochtend optimistisch naar de hemel en zei dan altijd iets in de trant van "het klaart in de loop van de dag weer op dat zie je zo", terwijl we dan in de voortent zaten op onze sinaasappelkistjes met op de gok gezette koffie starend naar de naar beneden vallende regendruppels.
Mensen die mij kennen weten dat dit totaal niks voor mij is. (zelfs toen we luxer gingen kamperen kreeg ik geregeld te horen van mede-campinggasten wat zo'n dame op hakken daar toch moest)

Maar ik paste me braaf aan, vond dat ik niet zo moeilijk moest doen en wanneer je verliefd bent...en die verdomde cryptogrammen hielden je s'nachts uit de slaap dus maakten we elkaar om de haverklap wakker omdat we het woord hadden gevonden, lachen was het wel. 
Maar dan s'nachts bij regen en kou naar het toilet sjouwen met een rol toiletpapier onder je arm, wat een verschrikking vond ik dat altijd, en s'ochtends zonder make-up op en piekhaar met toilettas ed naar het openbaar douchegebouw (en dan maar hopen niemand onderweg tegen te komen, zo van "ik kwam die Hedwig vanochtend tegen nóú die herken je niet hoor".

Gelukkig gingen we op mijn aandringen wat luxer kamperen, maar ik kon maar nooit wennen aan dat gesjouw naar douche en toilet. We stonden een keer op een veld met allemaal dezelfde huurtenten, en ik moest er s'nachts natuurlijk weer uit voor toiletbezoek. Teruggekomen loop ik al bibberend van de kou naar de tent en doe de rits omhoog.....zie ik onze buurman zich wild geschrokken met de zaklamp in mijn gezicht schijnen, rechtop zittend in zijn bed. Tja verkeerde tent, en buurman was alleen met kinderen aan het  kamperen, de volgende dag zei hij tegen me dat hij mijn bezoekje niet echt heel erg had gevonden, maar dat ik het de volgende keer even moest aankondigen. :-)

Gelukkig gingen we de laatste jaren met de jeugd in stacaravan kamperen, wat een genot, een eigen douche en toilet. En nu lekker al een paar jaar achtereen naar appartement in verweggistan. En over een paar dagen richting Spanje, wat heb ik daar een zín ín.