maskers

Zondagavond onderweg van Friesland naar Drunen hoorden we op de radio dat er een dode man in Waalwijk was aangetroffen, het leek te gaan om  een jongeman van 20 jaar uit Drunen. Verschrikkelijk nieuws, en wat het nog veel erger maakt is dat het een zelfgekozen dood betreft. Dit is in korte tijd het derde slachtoffer die op een zelfgekozen manier uit het leven stapt waarvan twee op jonge leeftijd uit Drunen. Deze persoon scheen een hele vrolijke man te zijn, geliefd in  zijn omgeving en altijd in voor een geintje. Wanneer hij in de buurt was kwam er leven in de brouwerij.  Iedereeen is dan ook met stomheid geslagen.

Zelfs degenen die hem het meest nastonden heeft hij door zijn vrolijke masker kunnen afleiden van wat er werkelijk in hem omging.Toen wij in Amsterdam "Het Achterhuis" bezochten maakte dat veel indruk op mij. Het feit dat er acht mensen  met allerlei uiteenlopende karakters in een beperkte ruimte ruim twee jaar hebben kunnen wonen. Neem daarbij de angst die er heerstte om ontdekt of verraden te worden. Maar wat misschien wel de grootste indruk op mij maakte waren de woorden van vader Frank die na het lezen van het dagboek van zijn dochter concludeerde "Je denkt je kinderen te kennen, maar dat is een illusie, dit is een heel andere Anne dan die ik dacht te kennen."

En zo hebben we allemaal onze maskers, er is niemand die jou echt helemaal zal kennen, zelfs niet degenen die je het meest nabij staan, waaronder jijzelf.  Want zijn wij ook voor onszelf soms niet raadselachtige wezens? wij doen onszelf soms verbaasd staan in zowel positieve als negatieve zin. Hoe zullen we handelen wanneer we in complete armoede leven,gooien we dan onze principes overboord ? En hoe zullen we ons gedragen in tijd van oorlog, worden we dan helden of verraders. Je hoopt en denkt natuurlijk het meest positieve van jezelf, maar hoe dat zal zijn wanneer je daadwerkelijk in zo'n situatie terecht komt....

Ik heb zelf twee kinderen, en ik weet dat hoeveel ik ook van ze houd en hoezeer ik me ook in hen verdiep, ze veel voor zichzelf zullen houden en dat is natuurlijk ook goed en gezond. Zo zal ik me in de toekomst vast váák over ze blijven verbazen, en ik hoop van harte dat de maskers die ze ongetwijfeld soms zullen dragen er niet zullen zijn om hun innerlijke pijn te verbergen.