Parachutesprong en schoenen vol met theezakjes

Onze jongste loopt haastig de deur uit met de parachute al op zijn rug gebonden, ik probeer hem nog wat na te roepen maar hij hoort me amper...nu even niet mam, ik ben al laat voor school en moet eerst nog een sprong maken. 
Ik sta in de keuken wanneer ik iets heel hard door het luchtruim hoor suizen alsof iets met een enorme vaart de aarde nadert...ik sta verstijfd wanneer ik dat "iets" met een enorme smak in onze achtertuin hoor neerkomen.
Nog steeds als aan de grond genageld hoor ik mijn jongste zoon kermen, die gelukkig nog leeft, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. Ik draaf naar buiten en zit badend in het zweet rechtop in bed, de pijn in mijn hart herinnert aan deze nare droom die waarschijnlijk het gevolg is van een warme zwoele nacht.........

krijg net bericht dat de jongste is geslaagd voor zijn Theorie, gélukkig, kan ie proberen middels een staatsexamen dan eindelijk dat felbegeerde papiertje te halen. 
Manlief heeft nieuwe schoenen, échte Van Liers vertelde hij eergister nog trots..nu zit ie met sokken aan onder zijn bureau, zijn schoenen volgestopt met theezakjes in de ijdele  hoop dat die schoenen vanavond ruimer zullen zitten,  misschien een vondst voor een nieuw theesmaakje.;-)
Ik heb met 'm te doen, zijn voeten zitten vol blaren. Ga  straks, heldhaftig de wegomleggingen in Den Bosch trotserend, mijn lief bij de hoofdingang ophalen, zodat ie op sokken,  met zijn schoenen vol allerlei smaakjesthee onder zijn  arm, voor de deur kan instappen. 
Als dát geen ware liefde is.