Sloffen op tafel en schrijven over helemaal niks

Raar eigenlijk, dat je die uitspraken van vroeger, ontstaan uit bijgeloof, nu nog steeds van invloed laat zijn.  Zojuist zette ik mans sloffen even op de tafel, om de vloer te stofzuigen, maar was toch niet meer zó ontspannen aan het zuigen en merkte dat ik er haast mee maakte om maar snel die sloffen weer op de grond te kunnen zetten.
Want ja, dát betekende vroeger armoe in t verschiet, en ook vandaag de dag riskeren we dat toch maar liever niet, en zetten we niet graag onze schoenen op de tafel. 

Mijn man wil het ábsoluut niet hebben, en dat is toch zo'n nuchtere man. Zo klop ik altijd af op hout wanneer ik de goden aan het verzoeken ben, is er door mijn moeder met de paplepel ingegoten :-) en om het goed te doen moet dat eigenlijk op óngeverfd hout. Maar vind dat tegenwoordig maar eens,  dus meestal wordt het een gelakt of geverfd exemplaar. 
Dan hoop ik altijd maar dat hetgeen wat ik over mezelf heb afgeroepen daar ook wel mee zal verdwijnen.

Maar vroegere uitspraken als "wanneer de klok 12 uur slaat en je kijkt  scheel, blijft dat zo" dát geloofde je dan weer niet, maar dat komt natuurlijk omdat níémand scheel bleef kijken. 
En bij zoiets als bovennatuurlijke invloeden had niemand een tastbaar bewijs of het nou wel of geen invloed had en we daarom maar liever het zekere voor het onzekere namen. 
En nu nog steeds, sommige (bijgelovige)mensen dan.

Uitspraak van oudste zoon "vind het zo knap van je, dat je kunt schrijven over hélemaal niks"