Verslag dinsdag 21 mei

Op deze wederom druilerige dag, waarop manlief de auto meeheeft, zoek ik mijn heil maar binnen. Mijn werkloze leven voor een deel schrijvend door brengen bevalt me goed. Of dat ook voor de lezende mensen geldt moet nog blijken. :-) In ieder geval is het een prettig tijdverdrijf, en het voelt enigszins alfsof ik mijn tijd toch behoorlijk nuttig besteed.

In ieder geval houd je je hoofd bezig, en kan er onder je handen toch iets moois ontstaan dankzij het ontpluizen van hersenspinsels. Gisteren kwam ook het onderwerp even, hoe kan het ook anders, op de gevonden jongetjes Ruben en Julian. Ondanks ik het natuurlijk enorm met de moeder te doen heb, moest ik toch ook denken aan wat er door het hoofd van de vader moet zijn gegaan, na zijn gruwelijke daad, bij zijn 10 kilometer durende autorit naar het bos waar hij zich wilde gaan verhangen.

Vanmorgen las ik op de Face-Book pagina van mijn schoonzus een treffend stuk, wat mijn gedachtengang enigszins verklaart. Dat hij van zijn kinderen hield, tot hij zijn ex meer haatte dan hij in staat was om zijn kinderen lief te hebben. Dat liefde en haat soms zo dicht bij elkaar liggen, dat er de meest verschrikkelijke gebeurtenissen uit voortkomen. Deze vader heeft ongetwijfeld zijn kinderen gevoed en gebaad, kusjes uitgedeeld bij het vallen. Getroost bij het huilen, misschien las hij voor als het bedtijd was, en ging hij mee met zwemles. Haat maakt soms het allerslechtste in mensen los, het ondenkbare, dat gebeurde bij deze man. Zijn haat maakte hem de moordenaar van zijn eigen kinderen.

Een ander persoon schreef het volgende; Zoek niet naar falen in anderen, in instanties, maar neem in plaats daarvan je geliefde in de armen en beloof hem of haar dat, wat er ook gebeurt, je elkaar niet zult gaan haten. Dat zelfs vreemdgaan, of liegen of geld, geen reden zal zijn om te vergeten dat je ooit van elkaar hield en dat wat je samen hebt gemaakt mensen zijn die je een toekomst verschuldigd bent. En als het voor jullie al te laat is, als de liefde alleen nog bitter smaakt, ben dan groot genoeg om je ex te bellen en te zeggen:

 Luister, ik vind je een trut/ lul en je hebt me pijn gedaan, maar ik haat je niet, want haat is voor monsters en die kunnen nooit zo iets prachtigs produceren als wat wij hebben gemaakt. Waarschijnlijk zal ik steeds over je bitchen tegen mijn vrienden, of af en toe een dartpijl op je foto mikken, maar nooit zal ik vergeten dat er dankzij jou mensen bestaan waar ik meer van houd dan van mezelf. En dat is het enige wat telt.( Zo treffend verwoord dat ik het niet kon laten te plaatsen)

En zo zal deze verschrikkelijke gebeurtenis ons land, en mensen die in onmin leven met hun ex (bang om hetzelfde te overkomen) nog lang blijven bezighouden.

Maar mijn moeder is weer veilg thuis, na een enorme omweg, zoiets als van Keulen naar Aken, maar dan anders. Namelijk van Utrecht naar Soesterberg, dan naar Baarn en vandaar uit weer naar Sneek, en van Sneek eindelijk in Bolsward. Tja, dat heb je als je afhankelijk bent van personenvervoer, en er ook andere ouderen moeten worden afgezet door heel het land. Ze heeft er bijna 3 uren over gedaan, en geboodt de buschauffeur, dat deze goed naar haar moest luisteren (Tja, je blijft een onderwijzeres)

Want ja, Bolsward is vanwege de fietselfstedentocht vrijwel onbegaanbaar, maar nee, de chauffeur vond dat zijn TomTom goed dienst kon doen.  Mijn moeder verhief haar stem zoals alleen zij dat kan   "U moet toch naar mij luisteren, want ik weet wat u voor route moet rijden",.......................dus chauffeur gedeeltelijk over fietspad.....(wat komt mij dit toch bekend voor ;-))))...mijn moeder tegen de chauffeur "fijn hè?... dat u lekker stout mag doen"... die moeder van mij, het is mij er eentje. ;-)))